Gewone Mensen

Welkom bij "Mensen vragen"

🌍✨
“We zijn allemaal mensen, kinderen van dezelfde aarde. Laat elkaar in de waarde, met zachte ogen en een open hart. Niemand is meer of minder, wie of wat je ook bent, je draagt een stukje van het geheel. Zoals bomen, rivieren en sterren ieder hun eigen plaats hebben, zo heeft ook ieder mens zijn rol. In samenhorigheid vinden we de kracht om te groeien, niet door te oordelen maar door te luisteren, te voelen en te leren. Zo bouwen we aan een wereld waarin gelijkwaardigheid, eenvoud en liefde ons dragen.”

De wijze vrouw haar intuïtie van cultuur en afkomst

In een dorp, verscholen tussen heuvels en oude bomen, leefde een vrouw die men "de wijze" noemde. Haar huid droeg de kleur van de aarde, diep en donker, en haar ogen glansden als de nachtlucht vol sterren. Ze was oud, maar haar kracht was tijdloos. Men zei dat ze de stemmen van haar voorouders hoorde, en dat haar intuïtie een brug was tussen werelden.

Ze sprak weinig, maar wanneer haar woorden klonken, werden ze gedragen door een stilte die dieper was dan de wind. In haar nabijheid voelde je dat oordeel oploste als mist bij het ochtendlicht. Ze zag geen stand, geen afkomst, geen masker. Ze zag de mens zoals die werkelijk was: kwetsbaar, zoekend, verlangend naar verbinding.

Van heinde en verre kwamen mensen naar haar toe. Sommigen kwamen met zware harten, anderen met vragen die geen woorden konden dragen. En telkens, wanneer ze voor haar zaten, legde ze een hand op de grond en zei zacht: “Luister. Niet naar wat je denkt te horen, maar naar wat er werkelijk leeft.”

Ze leerde de mensen dat samenhorigheid niet ontstaat door overeenkomsten, maar door erkenning. Niemand was meer, niemand was minder. Ieder bracht een eigen verhaal, een eigen ritme, en toch hoorde alles bij hetzelfde lied van de aarde. Zoals rivieren van vele kanten naar de zee stromen, zo vond iedereen een plek in haar kring.

’s Avonds, wanneer het vuur knetterde en de maan haar zilveren licht schonk, zat men in cirkels rond haar heen. Daar vertelde zij geen sprookjes, maar herinneringen. Herinneringen van de aarde, van de voorouders, van de stille wijsheid die onder alles ligt. Haar stem was zacht, maar raakte diep. Men voelde dat de waarheid niet scherp of hard hoeft te zijn, maar gedragen kan worden in liefde en helderheid.

En zo bracht deze oude vrouw, met niets dan haar intuïtie en de kracht van haar cultuur, de mensen samen. Niet door macht, niet door regels, maar door eenvoudig aanwezig te zijn als spiegel van de aarde, als drager van tijdloze wijsheid. In haar kring was er geen oordeel, alleen een thuiskomen in jezelf en in elkaar.